دربی دلا مدونینا، یکی از بزرگترین دربی های جهان است. بازی که هر سال بین دو تیم اینترمیلان و آ.ث میلان در وزشگاه سن سیرو برگزار می شود. در این مقاله نگاهی مختصر و تاریخی به این دربی مشهور خواهیم داشت.


دربی میلان، به افتخار یکی از مناظر قابل توجه این شهر، مجسمه مریم باکره که در میدان معروف دئومو قرار دارد، دربی دلا مادونینا نامگذاری شد.

دربی میلان نه تنها در بین هوادارن ایتالیایی فوتبال، بلکه در بین هواداران فوتبال در سراسر جهان بسیار محبوب است. آتش رقابت بین این دو تیم در سال قبل با توجه به آمدن لئوناردو، که در فصل قبل از آن مربی میلان بود، به اینتر، به مراتب داغ تر شد. در آخرین دربی که بین این دو تیم برگزار شد، هواداران میلان با نصب بنرهایی در ورزشگاه که روی آن نوشته شده بود میهن فروش، اعتراض خود را نسبت به رفتن لئو به اینتر اعلام کردند.

آدریانو گالیانی در مورد رفتن لئوناردو یه اینتر گفت: "رفتن او از میلان مانند یک طلاق است. تو باید روزهای خوبی را که داشته ای فراموش نکنی ولی دیگر همه چیز تمام شده است." روبینیو کمی بی پرده تر سخن گفت و اعلام کرد که این تصمیم شخصی لئو بوده است و حالا باید عواقب آن را بپذیرد.

حوادث قبل از بازی مانند یک تئاتر است و در کنار آن فضای بسیار جالبی که در استادیوم توسط هوادران ایجاد می شود، زیبایی این بازی را دوچندان می کند.

در 16 دسامبر سال 1899 آلفرد ادواردز تیم کریکت و فوتبال آث میلان را تشکیل داد. در آن زمان بیشتر اعضا و مدیران میلان را انگلیسی ها تشکیل می دادند و حتی پسر یکی از قصابان ناتینگهام کاپیتان تیم فوتبال میلان بود. برای مدتی همه چیز خوب پیش می رفت. میلانی ها توانستند در سالهای 1901 و 1906 و 1907 عناوینی را کسب کنند، اما پس از آن شرایط کاملا تغییر کرد.
در سال 1908 یک گروه جدایی طلب به رهبری جورجیو موجیانی راهشان را جدا کردند و دلیل این کار را مشکلات در راه امضای قرارداد با بازیکنان خارجی اعلام کردند. در 8 مارچ 1908 اینترناتزیوناله میلان متولد شد. در اولین بازی بین اینتر و میلان که در سوئیس برگزار شد و هیچ کس هم دلیل آن را نفهمید، میلانی ها با نتیجه ی 2 بر 1 بازی را پیروز شدند.

اینتر تازه تاسیس صاحب استادیوم اختصاصی نبود و سرانجام در سال 1930 آنها در نزدیکی میلان توانستند یک ورزشگاه داشته باشند. میلانی ها در سال 1926 ساختن یک ورزشگاه را شروع کردند ولی چندی بعد آن را به منظور ساختن یک ورزشگاه بزرگتر که در سال 1939 ساخته شد، فروختند. در سال بعد، اینتری ها با میلانی ها توافق کردند که بعضی بازی های خود را در ورزشگاه آنها انجام دهند تا تماشاگران زیادی که برای دیدن بازیهای اینتر می آیند، همگی بتوانند بازی ها را تماشا کنند و فقط نوبت دیدن بازی به تعداد بسیار کمی نرسد. این توافق در سال 1947 به صورت دائمی شد.


برعکس دربی ایتالیا (بین اینتر و یوونتوس)، میلان و اینتر نسبت به هم خشونت کمتری داشتند. ولی در سال 1983 این دو تیم با هم مشکلات زیادی داشتند. البته خشونت در این گونه بازی ها رایج بود ولی پس از این که در یک درگیری بعد از بازی بین هواداران دو تیم که خارج از ورزشگاه رخ داد و در طی آن یکی از هواداران اینتر جان خود را از دست داد، هواداران دو باشگاه توافق کردند که این خشم و غضب نسبت به یکدیگر را پایان دهند. آنها در زمین به یکدیگر کمک می کردند. در سال 1982 آ.ث میلان به سری ب سقوط کرد و به دلیل مشکلات مالی که داشتند، نمی توانستند بازیکنان خوبی را به خدمت بگیرند و اینتری ها در پی کمک به همشهری خود، سه بازیکن را به آنها قرض دادند و میلانی ها توانستند به کمک آنها به سری آ برگردند. این کار باعث شد تا وقتی که موزه سن سیرو افتتاح شد، جام های اینتر و میلان در کنار یکدیگر چیده شدند.

در سال 1986 سیلویو برلوسکونی ریاست میلان را بر عهده گرفت. برلوسکونی انقلابی را در میلان ایجاد کرد و باعث شد تا موفقیت های میلان بیشتر از رقیب سنتی شود. اواخر دهه ی 80 و اوایل دهه ی 90 را می توان جذاب ترین دوره ی رقابت بین میلان و اینتر دانست. جنگ بین هلندی های میلان، فان باستن، گولیت و رایکارد و آلمانی های اینتر، برمه، کلینزمن و ماتئوس بود.

به هر حال این دوره با برتری میلانی ها ادامه یافت. رقابت بین هلندی های میلان و آلمانی های اینتر به جام جهانی نیز کشیده شد. در بازی که هلند و آلمان با هم داشتند، رایکارد به دلیل تف کردن به صورت رودی فولر از بازی اخراج شد و سر انجام آلمان با گل های کلینزمن و برمه توانستن بازی را پیروز شود. میلانی ها همچنان به عنوان تیم اول ایتالیا شناخته می شدند و توانستند تحت رهبری فابیو کاپلو پنجمین عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را در سال 1994 بدست آوردند.

یکی از بدترین بازیهای بین این دو تیم در یک چهارم نهایی لیگ قرمانان سال 2005 رخ داد. میلانی ها در اوایل بازی یک گل به ثمر رساندند که در مجموع 3 بر صفر پیشی داشتند و همین باعث شد تا اعصاب هوادارن اینتر پس از سوت اشتباه داور که به ضرر اینتر زده شد به هم بریزد. بطری های آتشین و مواد منفجره زیادی به داخل زمین پرتاب شد. وقتی که دروازبان میلان، دیدا، قصد داشت زمین از وجود این مواد تمیز کند، یکی از بطری ها به صورت او اصابت کرد. مسابقه به مدت 30 دقیقه متوقف شد و در این هنگام ماموران آتش نشانی تمامی مشعل هایی را که به درون زمین پرتاب شده بود را جمع آوری کردند. دیدا به دلیل مصدومیت تعویض شد و بازی ادامه پیدا کرد، اما این پایان کار نبود. تنها یک دقیقه بعد سوت شروع دوباره بازی به دلیل پرتاب دوباره این مواد سوزان به درون زمین، داور مجبور به تعطیل کردن بازی شد. سر انجام یوفا تصمیم گرفت که بازی را با نتیجه ی 3 بر صفر به سوی میلان اعلام کند.

اینتری ها به پرداخت دویست هزار یورو خسارت محکوم شدند و اولین چهار بازی خانگی خود در لیگ قهرمانان اروپای فصل بعد را بدون تماشاگر برگزار کردند. در سالهای بعد موفقیت های مورینیو در دربی و آمدن لئوناردو به اینتر تنها اتفاقات مهم در دربی دلا مادونینا بودند.